***** "ผลแห่งการทำสมาธิไปสู่อริยสัจ" *****
หวัดดียามเช้าสิ้นเดือน
ข้าเองเคยทำสมาธิในป่ามายาวนาน
เพราะเข้าใจว่าป่าจะช่วยให้เกิดฌานและสมาธิได้ง่าย
จริงๆมันก็ไม่เกี่ยวซักเท่าใหร่หรอกนะ
บางคนอยู่ในเมืองเจริญสมาธิได้ดี เราก็เจริญในเมืองไป
บางคนเจริญในป่าได้ดี เราก็เจริญในป่าไป
สมาธินี่ จริงๆก็ไม่เกี่ยวกับความสงัดหรือสงบอะไร
เราเข้าใจว่า การทำสมาธิต้องเป็นสถานที่ ที่ต้องเงียบสงบ
สถานที่ที่เงียบสงบนั้น เหมาะแก่ผู้คนที่ยังอ่อนแอทางปัญญา
เหมาะสำหรับผู้ที่มีกำลังใจอ่อน ต้องการความส่วนตัว โดดเดี่ยว
เพื่อช่วยให้ใจตนนั้นไม่วอกแวกต่อสิ่งใดๆที่จะเข้ามากระทบ
จริงๆแม้ในห้าง ท่ามกลางเสียงอึกทึกคึกโครม ความพอใจที่เราได้เดินห้าง ได้เที่ยวห้าง
เรายังไม่รำคาญเสียงเหล่านั้นเลย อาการสมาธินี่เป็นอย่างนั้น
คือไม่รำคาญต่อสิ่งรอบข้างที่เข้ามากระทบ
ที่นี้ สมาธิที่สูงขึ้นนี่ มันรำคาญใจตัวเอง ที่คิดนู่นคิดนี่ นึกนั่นนึกนี่
เป็นเช่นนี้ ท่านจึงให้หาหลักใจไว้เกาะ นั่นก็คือคำบริกรรม
คำบริกรรมนี่ก็เป็นกสิณอย่างหนึ่ง ที่ใช้ใจเข้าไปเกาะกับคำสมมุติ
เช่นพุทโธ สัมมาอรหัง ส่วนยุบหนอพองหนออะไรนี่
เป็นการใช้เพ่งอาการ...