*** "ตรงจุดที่เคยยืน" ***
อาจจะดึกซักหน่อย..แต่เชื่อว่าหลายคนคงอยากเห็นความคิดอย่างที่ข้าเองก็อยาก นั่งข้างๆใครๆแล้วมองเข้ามา..
กลับมาจากเจปรู..เมืองแห่งราชา ที่มีหินผารายล้อม พร้อมความจอแจแห่งลมหายใจของเหล่าผู้คน
บนฟ้า..มีเหยี่ยวร่อนถลาลม ผิวได้ยลความหนาวเย็นคล้ายลมขว้างออกมาจากทางฝั่งตะวันออก
ที่นั่น..คงมีโรงงานน้ำแข็ง.
ป้อมปราการใหญ่โตมโหฬาร ไอ้ห่า..มนุษย์นี่เก่งชิบหาย..คือต้องถากคำอย่างนี้ มันถึงจะรสขิงเผ็ด
เห็นเมืองเขากะเห็นเมืองเรา..เห้เอ๊ยยย..บ้านกุชนบทชิบ.
แต่..มันก็พัง มันก็เสื่อมโทรมไปตามกาล
ไปยืนมองจากยอดเขาบนป้อมใหญ่ลงมา ยืนคิดท่ามกลางลมหนาวว่า " มึงเกิดมาทำเหี้ยยยอะไร..?
เบื้องล่างมองต่ำลงไป บ้านเมืองเขาหนาแน่นไปด้วยผู้คน ต่างแย่งกันทำมาหากินตามสไตล์ของแต่ละคน
แย่งและทึ้งกันอย่างมูมมามด้วย เพื่อชีวิต เพื่อครอบครัว ซ้ำๆ ทุกวัน..จนแก่ตาย
ป้อมบนภูเขานี่ มันเคยยิ่งใหญ่ด้วยหัวใจการสร้างของผู้คน มันโดนเกณฑ์มาทำงานด้วยความเป็นเชลย
มันถามตัวเอง..มึงเป็นเชลยหรือคนสั่งเชลยให้มาสร้างแล้วฆ่าเขาตาย..มันนิ่งไม่ตอบ.
เบื้องล่างแสงไฟพราวยิบๆ มันสวย กว้างใหญ่ตระการตา
คนมากมายชื่นชม แต่จะมีใครซักคนรู้ไหมว่า...