***** "ศัตรูร้ายแม้ฆ่าได้เราก็เลือกที่จะโอบกอด" *****
“ต้นกล้า..เมื่ออยู่ในที่ดีๆ สมเหตุสมผล
วันหนึ่ง ต้นกล้านั้นจะงอกเงยออกดอกออกผลเป็นไม้ใหญ่ ที่ใครๆ ได้พึ่งพิง
วันนี้ ..เราพร้อมจะเติบโตกันหรือยัง..?? เหล่ากล้าน้อยทั้งหลาย”
หวัดดียามสายๆ …
ข้านี้.. ถ้าเปรียบกับนักมวย
มันมาถึงยกที่กำลังโดนถลุงอย่างหนัก
ที่ทนอยู่ได้ เพราะกำลังใจที่มันไม่ยอมแพ้เท่านั้น
มันเหมือนว่า…
นอกจากคู่ต่อสู้ที่กำลังเมามันส์กับการถาโถมแล้ว
กรรมการก็ยังเข้าข้างมัน
กองเชียร์ก็โห่ร้องขับไล่
พวกเล่นได้เสีย ก็เล่นแต่ฝ่ายตรงข้าง
เสียงเชียร์นี่เงียบงัน
แม้แต่พี่เลี้ยง ต่างก็ไม่ค่อยจะไว้ใจ ทำท่าจะโยนผ้าขาวยอมแพ้
เพียงแต่ข้ายังไม่ล้ม..
ถึงล้มก็แค่โดนนับ
บนเวทีนั้น การต่อสู้ เราต้องสู้ด้วยลำพังกำลังเราคนเดียว
เราแพ้ จบแห่ทั้งกองเชียร์ พี่เลี้ยงและค่ายมวย
แต่นี่.. เรายังไม่แพ้
เราแค่โดนกระหน่ำซ้ำรอบทิศทางก็แค่นั้น
แม้กรรมการจะเข้าข้างฝ่ายตรงข้าม
แม้กำลังเพลี่ยงพล้ำให้แก่คู่ต่อสู้
แม้คนดูจะพากันโห่และเข้าอีกข้างฝ่าย
แต่ใจที่ต่อสู้…
มันยังสู้ของมันอย่างเงียบๆ มันอาจแค่เก็บแรงไว้ฟัดในยกต่อไป
ยกนี้ ปล่อยไป ปล่อยให้มันออกแรงถลุงให้พอ
เดี๋ยวมันก็หมดแรง…
แต่ข้า มีเรียวแรงมากขึ้นที่จะน๊อกมันในยกต่อไป
จริงๆ...