***** "โอเค..เบตง 7 (ผีผู้เฝ้ายอดเขา)" *****
ช่วงตีสามมีเสียงเบาๆผ่านเข้ามายังเต้นท์ที่ข้านอน
"ขอกราบนมัสการพระคุณเจ้าที่ได้มาเยี่ยม มาโปรด"
ข้าดีดตัวผึงขึ้นมามองหาต้นเสียงว่า เผื่อใครมาแซว
ด้านนอกเงียบสนิท พวกลิงหลับกรนกันสนั่นป่า
มากับเจ้าพวกนี้ไม่ต้องกลัวเสือ เสียงกรนมันข่มเสือจนหนีหางจุกตูด
ข้างนอกไฟแบบแบตเตอรี่ดูอ่อนกำลังลง หมอกยามเช้าเจือจาง ข้านั่งสมาธิสงบๆ
บนภูเขาลูกนี้ มีผีมากมาย อยู่กันเป็นเมืองลับแลกันเลยทีเดียว
พวกเขาเอาข้าวปลาอาหารมายืนเรียงแถวเตรียมใส่บาตรกัน
ข้าบอกว่า ยังไม่ถึงเวลา วันนี้คงไม่ได้บิณฑบาตร
ขืนลุกขึ้นเดินบาตรรับการใส่บาตรยามโต้รุ่งตีสามเศษๆอย่างนี้
เดี๋ยวไอ้พวกนอนกรนมันจะหาว่าพระอาจารย์เพี้ยนอีกดีไม่ดี มันกลัวกันไม่กล้านอน
ข้าก็นั่งเทศน์การเกิดก็ย่อมเผชิญกับการพรากให้พวกเขาฟัง
มันก็เป็นการนั่งฝันแล้วเทศน์ไปเรื่อยเปื่อยนี่แหละ อารมณ์มันปรุงไปเรื่อย
ผีบนภูเขานี่ เขามีวาสนาทางกุศลมากกว่าผีทางด้านล่าง
วรรณผ่องใสและมีใจเป็นกุศล
พวกเขานั่งเรียบร้อย เขาบอกว่าข้าป่วยภายใน มีศัตรูเอายาพิษวางใส่
วันนี้หลังเพล เขาจะส่งหมอยาลงไปรักษาอาการให้ ขอให้ข้าพักให้สบาย
เขาบอกว่า คนอื่นๆที่ขึ้นมาโดยปลอดภัย เป็นเพราะพวกเขาช่วยๆกันพยุง
เขาอยากให้มาเยี่ยมมาพักในเขตแดนของพวกเขา
เขาบอกว่า...