*** "มนุษย์มักทุรนทุรายกับความรัก" ***
ทุกคนต่างมีความรัก ความรักเหมือนตุ๊กตาของเด็กน้อยที่หวงแหน
ตุ๊กตาสวยงามเป็นเพื่อนทุกโมงยาม แต่เด็กน้อยมองไม่เห็นดาบแสนคมที่จะทิ่มแทง ติดมากับตุ๊กตา
ความรักนั้น มองด้านเดียวย่อมสวยงามเสมอ โลกสดใสมีรอยยิ้มอิ่มใจเริงร่าไม่เศร้าหมอง
ชายหนุ่มคนหนึ่งมีความรักเกิดขึ้นมาในหัวใจ เขาคาดหวังความรักอย่างสวยงามด้วยจินตนาการของเขา
เขาไม่เคยรักใคร เมื่อมีรักก็ย่อมก่อกองทรายแห่งรักตามจินตนาการ
เขาไม่เคยรู้พิษแห่งความรัก ยิ่งรักมากเท่าใหร่ กากแห่งพิษรักจะกองท่วมท้นรอทำลายใจเขาเท่านั้น
เมื่อวันหนึ่งถามทักไปหาคนรัก คนรักไม่ใส่ใจ คนรักเฉยเมย คนรักมีใจปันไปเป็นอื่น
เขาใจเต้น หวั่นไหว หวาดหวั่น เขาเริ่มไร้ความหมายในมูลค่าแห่งรักที่เขาลงทุน
คมดาบอาบพิษแห่งรักบาดเนื้อหัวใจเขาแล้ว เขาทุรนทุราย รุ่มร้อน ปานไฟลุกโชนท่วมตัว
นี่เพราะรักใช่ไหมถึงเกิดอาการ มนุษย์ออกจากความรักไม่เป็น มันหึงหวงในรักที่เริ่มสับสน
ยิ่งดิ้นยิ่งจม กากยาพิษแห่งรักที่มาจากความหอมหวานกำลังไหลเข้าลำคอ
ที่สุดเขาก็กลายเป็นมารร้าย...