**** "ความเฮงซวยแห่งใจที่มักโทษคนอื่น" ****
เช้านี้มีเวลานิดหน่อย มาคุยกันหนุกๆซักเรื่อง ถึงเรื่องใจที่แสนเฮงซวย
มนุษย์เรานี่ แบ่งความเฮงซวยออกได้หลายระดับมากมาย
แต่ที่เฮงซวยสุดๆก็คือ กลัวคนที่ตนเองข่มเอาไว้ด้วยอำนาจแห่งความรัก
ด้วยความหวงแหน ที่ตนเคยกดขี่เอาไว้ จะจากใจที่มีแต่สันดานเหี้ยๆของตนไป
แม่มักจะกลัวว่า ลูกอันเป็นที่รัก จะจากตนไป จะทิ้งตนไป เพราะลูกมันฉลาดขึ้น
มีเหตุมีผลมากขึ้น เห็นโลกแห่งความเป็นจริงกว้างขึ้น จึงกลัวและดูว่า ไม่เชื่อฟังตนอีกแล้ว
กลัวลูกจะทิ้งตนไป กลัวความโดดเดี่ยวเดียวดายที่ตนคิดเอา
โกรธและอคติกับผู้ที่ลูกตนนิยม เดินตามด้วยความคิด กลัวลูกโง่ กลัวลูกโดนหลอก นี่..เป็นธรรมดาของใจโง่ๆ
ผัวกลัวเมียไม่อยู่ในคอกแห่งความคับแคบอารมณ์แห่งตน ที่ตนมักจะยัดเยียดอารมณ์แห่งตน ด้วยสันดานเหี้ยๆที่มีแต่อารมณ์
กดขี่ใจผู้คนให้ได้ตามอารมณ์ตนเอง เพื่อตอบสนองรูความคิดที่คับแคบเท่าที่ตนมี...