******* "กินนอนอยู่อย่างมักมากในคราบภิกษุ" ******
ขอสาธุคุณให้มีแต่ความสุขความเจริญ
พูดถึงการอยู่ป่าเพื่อธุดงค์ ปัญหา คือ เรื่องอาหาร
ง่ายที่สุดก็คือพักใกล้หมู่บ้าน
แต่นั่นแหละ ผู้คนก็จะเดินมาหาทั้งวันอีก
การเจริญภาวนาก็จะไม่รุดหน้า เสียเวลาในการธุดงค์
ที่อุตส่าห์เดินทางมาหาความสงบ
หากต้องการหลีกลี้หนีผู้คน
ใบไม้นี่แหละ เป็นเครื่องยังชีพที่พระธุดงค์อาศัยอยู่ได้
ข้านี่อยู่กินใบไม้เป็นเรื่องปกติ
ใกล้ใบไหนก็คว้ามาแดกใบนั้นแหละ
ใบไม้หนึ่งใบ ค่อยๆแทะทีละนิด ใบหนึ่งใช้เวลานานโข
ไม่ได้กินเพื่อให้อิ่ม แต่กินเพื่อยังชีพขันธ์เท่านั้น
กินจนใจไม่เดือดร้อนเรื่องอาหาร
นี่..จิตมันจะปรับโปรแกรมของมันเอง
ออกจากป่าก็ผอมเป็นหมากินขี้ยางหน่อย แต่มันอยู่บนโลกนี้ง่ายขึ้น
อาหารอะไรก็กินได้
ไม่ค่อยมักมากเรื่องอาหาร
ที่สำคัญ...ใจมันรู้คุณค่าของอาหาร และผู้ที่หาอาหารมาให้
มันซึ้งใจ และไม่สุรุยสุร่ายในอาหารที่มาประทังเลี้ยงชีพ
อาการหนึ่งมื้อ เพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้วที่จะอยู่ครองชีพ
นี่...พระที่ผ่านการธุดงค์จริงๆ ไม่มีซักรายที่จะแดกอาหารเกินกว่าหนึ่งมื้อ ด้วยความมูมมามในปริมาณและรสชาติของอาหาร
การฉันเพียงมื้อนี่ ก็เป็นธุดงค์วัตรอย่างหนึ่งที่เป็นปกติของพระผู้ทรงธุดงค์...!!
ทีนี้มีคำถามมาถึงข้าว่า มีพระหลายวัด ทางภาคเหนือและภาคอีสาน เขากินอาหารเย็นกัน
เช่นนี้..ผิดพระธรรมวินัยรึเปล่าคะ..!!
หากว่าตามพระธรรมวินัยนี่ มันก็ผิด #วิกาลโภชนา...