******* "ปลงศพ..เด็กน้อยแห่งธรรมวินัย..และธรรมกาย" *******
>>>> เวลากระผมมีความกำหนดยินดีในรูป เกิดตัณหารุนแรงที่ระงับไม่ได้ กระผมได้ใช้วิธีดูภาพศพ และสิ่งของไม่งามที่เกิดกับรูป เช่นนี้จะทำให้ผมเอือมระอากับรูปที่เกิดความกำหนัดมากๆ
การพิจารณาเช่นนี้ จะทำให้เราบรรลุธรรม หมดความกำหนัดยินดีในเพศได้ไหมครับ
<<<< ความกำหนัดยินดีนี่ ผู้มีปัญญาท่านเข้าใจแล้วว่า มันเป็นอาการของจิต
การปลงเพื่อให้หมดไปจากอารมณ์ความกำหนัดยินดี เป็นเรื่องของคนโง่ ที่กำลังวิ่งไขว่คว้าอากาศที่มันไม่มี
คนมีปัญญาไม่ได้ชี้สอนเช่นนั้น
การชี้สอนเช่นนั้น เป็นเรื่องของผู้คนทุกศาสนาที่เขาชี้สอนกันทั่วๆไป
ทุกศาสนา ชี้สอนในสิ่งที่มุ่งดิ่งไปสู่เส้นชัยที่หาไม่เจอ
แต่ก็ต่างเอาหัวกระแทกกระจกใส เพื่อหาทางออกที่โดนบดบัง ด้วยความใสที่ไม่เห็นเครื่องบดบัง
แข่งกันวิ่งเพื่อหาเส้นชัย ที่ไม่มีเส้นชัยในความเป็นจริง
การปลงความกำหนัดยินดีที่มีต่อรูปหลงใหลทั้งหลาย
มันต้องเอารูปที่มันน่าหลงใหลที่มันหลงใหลนั่นแหละมาปลง
ไม่ใช่ไปเอาศพมาปลง
เอาศพมาปลง ใจมันไม่เอากับศพอยู่แล้ว จะปลงเพื่อไม่ให้มีกำหนัดไปทำไมกัน
โน่น..เอาไอ้ที่ขาวๆ ดึ๋งๆ ดั๋งๆ...