****** "ดวงวิญญานแห่งเจ้าเจ๊ะเจ้าจอม" *******
เรามาว่ากันต่อ ณ.เช้าอันแสนสดใสที่บุญญพลัง
เจ้าเจ๊ะเจ้าจอม มาหาและกำชับอีกครั้งว่าขอให้มาโปรด พวกเธอเคยร้องเรียกและขอให้ช่วยเป็นร้อยๆครั้ง แต่ข้าไม่เคยสนใจเลย เธอว่างั้น
ข้าว่า ข้าเพิ่งมาเขมรไม่กี่ครั้ง ไม่เคยได้ยินใครร้องให้ช่วยนี่
เธอบอกว่า ไม่จริง ข้านี่ใจร้ายเรียกร้องเท่าใหร่ก็เมินเฉย
แต่ก็แสนดีใจ ที่พ่อใหญ่อย่างข้าได้หันมาและตอบรับที่จะช่วยเหลือในครั้งนี้
จริงๆข้าเองก็ไม่รู้จะช่วยเหลือยังไงเหมือนกัน ทำไม่ถูกว่ะ นี่พวกผีมันไม่รู้...
สิ่งที่ข้าจะช่วยได้ก็คือแสดงภูมิปัญญาที่เห็นแจ้งแทงลงไปในใจ เพื่อปลดปล่อยดวงวิญญานให้อิสระเสรี
แต่พวกเขาไร้รูปหยาบอันเป็นเครื่องมือที่จะตรึกตรองและบันทึกที่จะรับและขยายได้
แม้ว่าจะชี้ให้มีกำลังด้วยการมีหนทางหาทางออกด้วยภูมิกำลังของพวกเขา เขาก็รับไม่ได้
แผ่เมตตาหรือกุศลก็รับไม่ได้ วิญญานที่ทุกข์ย่อมเล็งในสิ่งที่ตนต้องการเท่านั้น มันบันทึกเหตุมาเป็นอย่างนั้น
ต้องช่วยปลดโซ่ตรวนแห่งอุปาทานก่อน พวกเขาไม่เข้าใจว่าบัดนี้ พวกเขานั้นไม่มีร่างให้ทุกข์ด้วยกายวิญญานแล้ว
ความทุกข์ที่เผชิญ มันเป็นความทุกข์แห่งอุปาทานที่พวกเขายึด และยึดอย่างไม่ปล่อยไม่วางด้วยอคติธรรม ที่พวกเขาเข้าใจว่าเขาเป็น
เรื่องพวกนี้มันซับซ้อน...