******* "สมาธิแห่งสัมมา" *******
ต่อจากวันก่อนเลยนะ...
ในการทำสมาธินั้น เมื่อจิตหดลงมาจนวิตกวิจารณ์จางคลายหายไป
หรือมันหยาบเกินไปที่ ใจจะไปใส่ใจในรายละเอียด
ใจมันจะเพ่งไปที่อาการแห่งปิติ
ปิตินี่เป็นอาการของจิต ที่ปรุงแต่งออกมาตามธรรมชาติของมัน ที่มีเหตุปัจจัย
ในการทำสมาธินั้น เรามีสติตั้งมั่น มีสัมปชัญญะตามรู้ด้วยความตั้งมั่น จนเกิดความเคยชิน
ความเคยชินนี้เรียกว่าฌาน
คนทรงฌานก็คือ ใจอยู่กับความเคยชินนั้นๆจนเป็นปกติ
สมัยแรกๆที่พวกเราทำสมาธิกัน แล้วเกิดความไม่สงบ นั่งแล้วฟุ้งซ่าน คิดนั่นคิดนี่
เราก็อยากให้มันสงบ ไม่คิดนั่นไม่คิดนี่
นี่เป็นเพราะเราขาดปัญญาความเข้าใจ ในอาการแห่งจิต
เราแค่อยากให้ได้ดั่งใจ นั่งสมาธิแล้วเกิดความสงบตามที่ฟังที่จำกันมา
โดยธรรมชาติ ใจที่ยังไม่ได้รับการอบรมเพียงพอ มันก็ฟุ้งก็ปรุงของมันเป็นปกติ
เมื่อมาจรดจ่อเพ่งอยู่กับที่ด้วยความตั้งมั่น
ความรู้สึกเราก็จะเห็นอาการปรุงของมัน เราจะเห็นมันปรุงนั่นปรุงนี่ไปเรื่อยแหละ
แต่เพราะความไม่รู้ เราจึงทำตัวเข้าไปเป็นเจ้าของในอาการที่เห็นซะนี่
ว่าใจนี้ไม่สงบ มันนึกมันคิด มันฟุ้งซ่าน นั่งสมาธิไม่ได้เลย
นี่เป็นความหลงที่ขาดผู้ชี้ที่ถูกต้อง
หากเป็นสำนักปฎิบัติสมาธิ...