***** "ยืนอย่างอิสระท่ามกลางอาวุธที่มองไม่เห็น" *****
วิสัยของปราชญ์นี่ มีอิสระในด้านความคิด..
แต่เราเลือกที่จะยืนอย่างอิสระได้ โดยที่ไม่ให้ใครเขาเดือดร้อน
คือยอมรับความผิดพลาด ที่ไม่ผิดพลาดจากความคิดที่เราไม่พลาด ในเรื่องที่จะคิด... ว่าเราพลาดได้เช่นกัน
เรื่องผิดพลาดของผู้อื่นที่เราคิด ..
มันคือมาตรฐานเรา ที่ไปให้ค่าความผิดพลาดเขา..
ความผิดพลาดของเขาที่เราบอกเขา..
นั่น..มันอาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดของเขา ที่เขาส่งมอบความไว้วางใจมาให้แก่เรา
ความไว้วางใจของเขา ที่เขามีและส่งมอบให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจที่เขามีเต็มเปี่ยมอยู่ในหัวใจ
มันอาจเป็นความอัปรีย์จัญไรต่อใจเรา ที่ยอมรับสิ่งดีๆ ของเขา มาเป็นความผิดพลาดของเขา ที่เราอภัยให้ไม่ได้เลย
ยิ้มให้กับสิ่งดีๆ ที่เขา มอบมิตรไมตรีดีๆ ที่มีต่อเรา เท่าที่กำลังเขาจะมีด้วยความเต็มใจเหอะ
มาตรฐานของเรา มันดันเสือกไปสูงกว่าเขา
เขาก็เลยเป็นผู้ร้ายที่ทำลายอะไรด้วยความผิดพลาด ด้วยความคิดของเราๆ
เขา...เป็นของเขาและดีที่สุดของเขาอย่างนั้น
เรา...ควรยอมรับในความคิดเห็นและการแสดงเจตนาของเขา
ว่าเขา เป็นธรรมดาของเขาเช่นนั้น ด้วยการเฉือนอุปาทานในใจเราที่ยึดมั่นในความถูกของเรา...