*** "ชีวิตเราต้องเดินด้วยกำลังเรา ขอเพียงมีที่พึ่ง" ***
หวัดดีทุกๆคน
มีเรื่องบางเรื่องที่จะเล่าให้ฟัง มีน้องๆหลายคน
ที่จากที่นี่ไปจะด้วยอะไรก็แล้วแต่
บางคน...มีอาการทางจิตเหมือนจิตมันหลอน
เมื่อไปปฏิบัติตามสถานที่ต่างๆที่ตนเองเชื่อว่า และเขาบอกกันมาในกลุ่มว่าน่าจะดี
ทีนี่ เมื่อเผชิญกับหลากเหตุการณ์ที่เกิดกับชีวิตตนก็รู้สึกว่าเอาตัวไม่รอด
สิ่งที่ตนคิดว่าและคิดเอา มันเอาตัวเองไม่รอด
จะถามข้าปรึกษาข้า ก็ไม่กล้า ไม่กล้าเพราะดึงๆกันไป ขาดหายไป
และเห็นว่า ทางเรานี่ชักไม่ค่อยถูก ต่างตั้งก๊กตั้งรากฐานกันใหม่
ที่สำคัญว่ามาทางเราเสียๆหายๆก็มี
นี่...ธรรมชาติของคนที่เห็นความหมดค่าที่เกิดในใจตน
ทีนี้...เมื่อเกิดภาวะ ไม่คล่องตัวบ้าง งานถดถอยบ้างไม่ได้ดั่งใจบ้าง
ในกลุ่มก็เริ่มแตก บางคนมีปัญหาทางจิต แก้จิตตนไม่ได้
อาการต่างๆเหล่านี้นี่ จริงๆมันเกิดจาก
การขาดที่พึ่ง พวกเรากำลังยังไม่แข็งพอ ยังต้องพึ่งพากำลังของผู้ที่เราคาดหวังอยู่
เมื่อขาดเสาหลัก ยามโดนกระแสต่างๆ มารุมถาโถม
เราย่อมต้านไม่ได้ มันไร้กำลัง
จริงๆน้องๆเหล่านี้ ถ้ายังเกาะกลุ่มกันอยู่
มีเสาหลักที่มั่นคงหนาแน่น...