คำภาษาในเฟสนี่ ใครถือก็ได้ไม่ถือก็ได้
ดูเหมือนสาธารณะแต่ก็ยังเป็นบ้านใครบ้านมัน
ไอ้ที่เขียนดูดุดัน เหมือนไร้การศึกษา แต่ใจไม่ได้ร้ายตามภาษานี่ก็มี
บางทีคนเรามันก็ได้ระบายอะไรลงไปตามแต่จริตที่มันอัดอั้นและเก็บกดมานาน นี่ก็มี
แกล้งยั่วยวนกันก็มี
หลอกล่อด้วยชั้นเชิงภาษาเพื่อให้อีกฝ่ายแสดงอารมณ์ที่ปกปิดซ่อนเร้น นี่ก็มี
การใข้ภาษาในเฟส มันว่าอยู่คนเดียว เข้าใจคนเดียว
เหมือนเราเล่นเกมส์กับแผ่นจอบอร์ต
บางคนเอามันแค่สนุกเท่านั้น
เป็นแค่ตัวแทนของแผ่นจอที่ไม่มีจิตวิญญานอะไร
เป็นแต่ใจเจ้าของทั้งนั้น ที่เอามาเป็นอารมณ์
บางคนเขียนคำหยาบโลน แต่ใจมันแค่แหย่และจะดูผล
การขอขมากรรมกันมันเป็นสิ่งที่ดี
ไม่มีเหตุแต่ขอขมากรรมกันนี่ มันก็บ้า
พุทธศาสนาชี้ให้ว่างในสิ่งที่มี
แต่ความมีทั้งหลายนั้นมันต่างก็มีเหตุไม่เหมือนกันอีก
เราจะไปสรุปผลที่เราประจักษ์นี่ มันก็เป็นตัวตน เป็นทิฏฐิ
ภาษาหน้าจอนี่มันเป็นผล เหตุลึกกว่าผล เจ้าของมองลงไปไม่เห็น
แต่ที่แน่ๆ มันกลายเป็นเหตุให้เจ้าของแสดงผล และตัดสินเหตุอันเป็นผลที่อยู่หน้าจอ
ภาษาที่แสดงออกมา มันวัดค่าอะไรไม่ได้เลย
ค่าทั้งหลายมันอยู่ที่ใจเจ้าของที่ให้ค่า มันเป็นปัจจัตตังของเจ้าของเอง
ไม่ได้เกิดจากใครคนไหนมาตัดสิน
อาบัตินี่ เกิดจากใจเจ้าของที่พ่ายแพ้
ไม่ได้เกิดจากปากใครมายัดเยียดให้ว่าอาบัติหรือไม่อาบัติ
โจรที่ดูเรียบร้อย พูดจาอ่อนหวาน มันก็คือโจร
ใจที่เป็นโจรย่อมจ้องทำร้าย ต้องทำลายด้วยหลากวิธีการ
โจรแสนดีแค่ไหน มันก็เป็นใจที่อาบัติ
จะปลงไม่ปลงมันก็อาบัติเป็นสันดานของมันอยู่แล้ว
คนดี...