*** "ยามเช้าที่ชายทะเลปากน้ำละแม" ***
มนุษย์นั้นมีอย่างนึงที่เราไม่ชอบ แต่เราก็ต้องเผชิญกับมัน นั่นก็คือ "การพรากจาก"
มาที่ละแมนี่ มาเป็นเกียรติให้แก่ป้าอันเป็นที่รักของพี่น้องบุญญพลัง ที่พ่อป้าตายไปด้วยวัยแห่งชรา
ความชรา พรากพ่ออันเป็นที่รักของป้าไป ป้าต้องทำใจ ป้ายิ้มแย้มแจ่มใส ที่พวกเราได้เดินทางผ่านมา
การพรากจากนี่ มันเจ็บปวด แต่เราก็ต้องพรากจาก เราพึงมีชีวิตที่เรียนรู้ที่จะอยู่กับมันซะ
มองไปรอบๆตัวเราซิ มองสิ่งที่เรารักและหวงแหนรอบๆตัวเรา
คงไม่นานหรอก สิ่งที่รักและหวงแหนเหล่านั้น จะต้องพรากออกไปจากเรา
วันที่ยังไม่พราก แน่นอนเราย่อมไม่ให้ความสำคัญอะไรกับสิ่งที่ยังมีอยู่ใกล้ตัวเรา
แต่ยามใดที่สิ่งที่เรารักและหวงแหนมาจากเราไป จากไกลไปไม่หวลคืน
ความเจ็บปวดโหยหามันจะมากระทืบใจเราให้แหลกรานทีเดียว
เราพึงหัดยอมรับมันไว้ตั้งแต่ยังไม่พราก พึงสร้างความแข็งแรงไว้ตั้งแต่ยังเห็นกันและกัน
หากเราพิจารณาให้เห็นชัดประจักษ์ใจเราว่าเราต้องพรากจากกันเป็นธรรมดา
เราจะอยากเอื้อมมือคว้าเขาเหล่านั้นเข้ามากอด
กอดเธอไว้ กอดให้แนบใจ ไม่รู้วันใด เธออันเป็นที่รักจะพรากออกไปจากอกของเรา
ลูกเอย...