****" รวมจิตไปทำอะไร "****
ขอสาธุคุณให้มีแต่ความสุขความเจริญ เที่ยงวันพุธจ้า
ขอเป็นกำลังใจแข็งแรงสู้ๆ
สมัยหนึ่ง นั่งพักอยู่ปากถ้ำ ไม่ได้กินอะไรเลยมาสี่วันแล้ว
ลั่นสัจจะไว้ว่า ถ้าจิตไม่รวมก็จะไม่ยอมกินอะไร
วันนั้น เวลาราวๆนี้แหละ ช่วงเที่ยงๆ
ข้ามานั่งทบทวนดูว่า ทำไมเราถึงรวมจิตไม่ได้
ทั้งๆที่ ที่นี่ มันก็ตัดขาดจากผู้คนและเครื่องร้อยรัด
นั่งสมาธิมาเป็นสิบปี การรวมจิตได้มันนับครั้งได้ ทำไมมันช่างยากเย็น
ที่สุดมันก็เข้าใจว่า เพราะมันติดเงื่อนไขที่ว่า หากจิตยังไม่รวมเราจะไม่กินอาหาร
นี่...สัจจะที่ตั้งไว้นี่ บางครั้ง มันก็ขวางมรรคผล
มันรวมไม่ได้หรอก มันติดเวทนา
แม้สมาธิจะข่มเวทนา
มันก็ข่มเวทนาที่มันเด็กๆหรอก
หิวแสบไส้ นั่งทนกับความเผ็ดร้อนที่ทุรนทุรายในกระดูกที่ปวด
เหล่านี้มันเวทนามาก่อนมีสมาธิ
เมื่อมันมากเข้าๆ สมาธิมันก็ไม่มี
มันมีแต่เวทนา และความดื้อดึงใจที่จะทำให้ได้
นี่...เรียกว่า เสือกไปเป็นเจ้าของอาการแห่งจิตซะอีก
การฟุ้งไปในกายวิญญาน อันเป็นเวทนาก็เลยเกิด...