*** "สิ่งที่ทำลายความเป็นมนุษย์" ***
คนทำความเลวร้ายให้แก่คนอื่นนี่ ส่วนใหญ่แล้วอายุไม่ยืน
ที่อายุยืนก็ยืนแบบผู้รับผลแห่งกรรม
ความทุรนทุรายที่ถาโถมมา ยามต้องเจ็บป่วยและอ่อนล้า ลาโลกนี่ มันหนักหนาสากรรจ์
เพราะความไม่ถูกใจที่มันหลงไหลไปในกระแส
มันจึงต้องขัดแย้ง เพื่อให้มันได้รับความพอใจ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
นี่...ความคับแคบแห่งจิตใจที่ตกอยู่ภายใต้แห่งกระแส ที่ก่อเกิดจากอัตตาของตัวตนเป็นเหตุ
คนเราอยู่ยาก อยู่ลำบากเพราะชอบเอาตัวตนเข้าไป ถมช่องว่าง
มันถมจนไร้ที่ยืนในช่องว่างที่มันพอจะมีแรงยืนได้ มันเอาความถูกใจไม่ถูกใจใส่ถมลงไป
ที่สุด...ช่องว่างที่พอมีไว้หายใจ มันก็มืดมิดด้วยก้อนอิฐแห่งความคิดตน
ที่ก่อทับถมจนมืดมิด มองความเป็นจริงแห่งโลกกว้างไม่เห็น
คนที่มองไม่เห็นความจริง มักเป็นพวกก่อกำแพงอิฐ กั้นม่านตาตนเอง
มันยึดความถูกใจไม่ถูกใจมาเป็นก้อนอิฐ มันสะสมก้อนอิฐแห่งความถูกใจไม่ถูกใจจนเป็นเศรษฐี ความคิด
พอผิดไปจากก้อนอิฐที่หัวมันว่า มันก็จะแหกปากตะโกนดังๆ ว่า...ผิด
อะไรที่ไม่มีในก้อนอิฐที่มันก่อ มันบอกว่าผิด ไม่ใช่ทั้งนั้น
กำแพงอิฐมันสำคัญกว่ากำแพงความจริงที่สยายธรรม ออกไปกว้างทั่วทั้งโลก
คนที่หนาแน่นไปด้วยการถมของอิฐ...ไฉนเลยจะรู้โลกกว้าง
เพราะความคับแคบแห่งก้อนอิฐ...