******* "ก่อนวายปราณมีเสบียงเพียงพอรึยัง" ******
ชีวิตนี่ ถ้าเอาเรื่องต่างๆมาสุมไว้ มันก็บีบวิถีชีวิต โลกเราก็แคบลง
ไม่นานเราก็แตกสลาย ก่อนแตกสลาย เราเรียนรู้อะไรจากชีวิตที่มันอยู่อย่างแคบๆบ้าง...
เมื่อคืนนี่ ข้าพักไว เพราะข้ามีอาการเหมือนเมาคลื่น
จึงนั่งสมาธิกำหนดจิตความว่างเป็นอารมณ์ แต่..มันเป็นว่างอย่างเคว้งคว้าง
มันล่องลอยและหมุนติ้วๆๆๆ ในความรู้สึก..!!
เดินปราณก็แล้ว กำหนดจิตว่างก็แล้ว กายมันโคลงจนจะหล่นลงมาจากชั้นที่นั่ง
ข้านี่..ไม่มีที่นอนเป็นห้องเป็นกุฏิ ข้านอนบนเคาร์เตอร์ครัว
หากหล่นตุ๊บลงมาหัวทิ่ม มีหวังเสียเชิงจอมยุทธ จึงเอนกายนอนซะ
พอล้มตัวนอน มันก็ดิ่งวูบๆๆๆลงไป
ก็รู้สึกว่า
นี่เป็นอาการหนึ่งที่กายกำลังแตก
มันจะดับดิ่งวูบๆๆลงไปตามความรู้ลึก
มันเหมือนหมุนคว้างๆๆ
แต่สติมันก็ระลึกได้อยู่ เท้าเริ่มเย็นและไล่คืบคลานขึ้นมา
อายุที่ผ่านครึ่งร้อย มันแก่และสุกงอมพอที่จะหล่นลงมาจากขั้ว..
รึว่า...นี่กายกำลังจะแยกขันธ์ มันเป็นมาสามสี่ครั้งแล้ว
แต่ครั้งนี้ มันมีอาการดิ่งวูบๆๆๆ เหมือนไฟที่ดับและลึกหายลงไปเป็นลำดับ
สติก็นิ่งคิด...นี่ถ้าตาย มันก็ดีเหมือนกัน
มันจะได้พอลงซะที
เรา..มีความดีที่สะสมมาเพียงพอแล้วรึยัง
มีอะไร..ที่เรายังค้างคาไหม..
มันเห็นชัดว่า...